Hysteria

BabyJane parkerer bilen og går ut.
Ho skrevar over gjerdet og klatrar oppå ein stein.
Der nede ligg Skjervsfossen.
Vatnet går loddrett ned omlag seksti meter og endar i ein liten svart høl
før det fer vidare i rask fart til neste vannfall.
Statisktisk døyr det eitt menneske i denne fossen kvart tiande år.
Det er antan ein turist som er begeistra og går for langt utpå stupet saman med fotoapperatet sitt,
eller ein lokalkjend bilist som køyrer nedover dei bratte svingane ein vakker oktobermorgon. Nattefrosten ligg der usynleg medan bilen fer i stor fart på veg heim frå nattevaktsarbeidet på Voss.
Han vil gjerne fort heim, men endar i graven.
Ho set seg ned på steinen og ser utover dalen. Langt der nede ligg barndomsheimen. Mor bur der enno.
BabyJane var som jentunge ganske pen. Far tykte ho var svært pen.
Gutane slang omkring porten laurdagskveldane.
Ho var alltid den som slo opp og ville vidare.
BabyJane hadde ei bok der ho skreiv ned alle kjærestar og tidspunkt når dei vart saman og når det tok slutt. Boka var mest fullskriven.
Men det var ein mann ho aldri fekk.
Denne mannen har fått brev frå BabyJane i alle år.
Ho sender anonymt.
Ho klypper ut frå aviser og limer saman og sender det avgårde.
Innimellom dei innlimte artiklane, som alle omhandlar mord og mishandling, skriv ho små teikn som viser til hans familie. Kone, ekskoner og barn. I eit høve sende ho ein hårlokk og takka for sist.
Det anar ho at både brev og hårlokk har laga bråk.
Ingen veit om hennar løyndom.
Mannen bur på Voss, ikkje langt frå barndomsheimen. I det siste har ho sent fleire brev
til sambuaren hans.
”Det får då vera grenser for kva ein gift mann kan få lov å driva med. Nokon må seia frå !”
BabyJane var eingong gift med Noreg`s nest rikaste mann. Dei hadde nokre lukkelege veker og så sente ho skattevesenet på han. BabyJane svarte lydig på alle spørsmål og var til stor hjelp for politiet. Mannen sat tre år i fengsel. Så reiste ho frå han under rettsaka. Ho krevde mykje, og fekk det.
Resten tok staten.
For to dagar sidan falt BabyJane saman, ho låg på golvet og skreik.
Far var nettopp død. Ho tenkte på sine gamle vener og ringde rundt.
Ingen ville snakka med ho.
Det kan ha samanheng med husbrannen for litt sian. Ho lånte eit husværet. Ho skulle passa på heimen men var uheldig å gløyma ein trearma ljosastake av tre. Huset brant heilt ned, med hund og undulat.
Ho reiser seg, står på steinen att og ser utover dalen og fossen.
Så hoppar BabyJane.

The poetic hour

Two goats ( detail )

Hagehuset

Nadia bur i hagehuset nederst i hagen. Like ved hagehuset tronar porten til eigedomen, ein snirklete fransk smijenrsport som klagar kvar gong han vert opna. Takluka i det vesle huset er knust. Om få år vil huset vera plaga av fuktskadar om husets herre ikkje vaknar. Men no strålar det med duftande roser oppover veggen.
Det vesle huset er lånt bort til Nadia.
Nadia er tidlegare spion og tidlegare prostituert. Det hender ho har ein og anna kunde framleis, men ho taper gjerne i konkurranse med yngre jenter. Nadia greidde å bli gift to gonger.
Ho fekk eitt barn med den siste stakkaren. Han forsto for seint at ho var farleg og den flotte eigedomen i Normandie måtte seljast for å betala ho ut. Nadia beheldt barnet, men sendte etter kort tid jentungen til far.
Ho levde flott og brukte raskt opp pengane. Då eksmannen`s pengar tok slutt, vart kundane hennar trygge og faste inntekt. I tillegg tok ho oppdrag med oversetting mellom russisk, fransk og engelsk. Ho budde hjå vener og bekjente, skjeldan meir enn eit par månadar i gongen.
Isa er huseigar men kjenner ikkje Nadia`s historie.
Isa har mistanke på grunnlag av brev og samtalar, at det kan bli vanskeleg å få Nadia ut. Medan ho tenkjer på dette, ser ho ein katt frå kjøkkenvindauga. Ho såg denne katten for eit par dagar sidan og. Det er vel fordi eg ikkje har hund, tenkjer ho, at katten kjem hit. Dei fleste i nabolaget har hund. Mange omkring har fleire hundar og det er ikkje skjeldan ein ser hund med tre bein istaden for fire.
Seinare på dagen, i hagen med staffeli og malesaker, ser ho at pus har klatra opp i eit stort nåletre og ligg på ei grein.
Isa kom frå Canada til Frankriket, for berre eit halvt år sidan. Huskjøpet var komplisert, då det fylgde leigebuar med.
Nadia var søt, og Isa tenkte på fordelen ved å ha eit menneske omkring seg og som var kjent i området. Ho kunne kanskje hjelpa til med hagen og andre praktiske ting.
Nadia betalar ingenting. Isa vil heller ha tjenester.
Det viser seg snart at Nadia er for fin til det meste.
Kort etter, har dei ingen kontakt lenger. Neste veke skal Nadia ut av huset.
Det er dette Isa tenkjer på medan ho malar lysningen inni skogen og rosebusken ved den vesle dammen.
Det er gått fem dagar og katten ligg framleis i treet ! Isa ser at halen rører på seg. Om to dagar skal Nadia vera ute, og ho har ikkje byrja å pakka. Isa treffer ho utanfor porten. Nadia klagar over vanskar med å finna ein stad å bu.
Men du har jo hatt eit halvt år på å finna ein ny stad, argumenterer Isa og nemner sin ven frå Canada og hans to barn som snart kjem. Dei skal bu i hagehuset ...
Det verkar ikkje som om Nadia høyrer eller har interresse av dette.
Dagen etter, står Isa på same plass i hagen, med staffeli og malesaker. Ho ser mot treet. Katten ligg der. Brått dett katten! Rett ned, omlag seks meter , dunk ned i bakken.
Katten er halvdød. Isa hentar ei skål med melk til katten, som faktisk reiser seg. Hovudet heng ned mot bakken, i ein slintre. Han lepjar i seg melk. Han vil leva ! Men blodet renn sakte frå halsen. Seinare på dagen ser ho katten gå over tunet. Det droplar blod frå kreaturet.
Isa kakkar på døra til hagehuset og får med denne samtalen vita at Nadia ikkje tenkjer å flytta ut. Det kom ikkje overraskande. Isa har difor med seg tomkassar og tilbyr hjelp til flytting. Nadia grin og ber seg og grip ein stol og kjem truande. Isa vender om, ser nyklane som ligg på eit sylvfat ved utgangsdøra. Ho tek dei og går. Så ryngjer ho politiet, som er på porten tre gonger i løpet av kvelden. Til slutt kjem ambulansen og hentar Nadia. To sjukepleiara sit hjå ho ei stund før dei fører ho ut til ambulansen.
Nadia er eit forundarleg menneske.
Det verkar som ho ikkje har vener. Takk Gud for det forresten. Store sterke mannevener frå Russland er ikkje ynskjeleg akkurat no. Nei, ho har ikkje vener og det er forståeleg. Kvar gong Isa har vore hjå ho eller snakka med ho i telefon, har ho følt dødslengsel koma krypande. Det er noko sterkt deprimerande ved dette menneske.
Isa har aldri truffe eit så kjedeleg menneske før.
Ho forstår nok alvoret no når ho ikkje har nyklar lenger, er uynskt av huseigar og anmeldt til politi.
Dessutan, flyttar Isa ut det meste av sakene hennar denne natta. Bøker , kle og toalettsaker vert stappa i kassar og bært ut i bilen. Så køyrer ho dei 50 metrane bort til ein tom stall, der kassane blir stabla. Dama eig minst femti par sko og like mange vesker ! Isa arbeider til det er morgon. Så sløkkjer ho og låser og legg seg.
Utpå dagen vaknar ho langsamt til klassisk radio på lågt volum.
Katten vil så gjerne leva ! Hovudet heng, men beina går. Omkring på tunet, med blodspor etter seg.
Etter ein sterk kopp kaffe framfor staffeliet og bilete som er under arbeid, tek Isa bilen for å gjera innkjøp. Såper og reingjeringsutstyr til det nyerverva huset nederst i hagen. Utpå ettermiddagen låser ho seg inn i hagehuset. Vel innkomen , høyres stemmer. Står radioen på ? Er her folk ? Kjensla er der før vissa. Nadia er her. Ho føler det. Heile kroppen er i spenn.
Brått viser okkupanten seg. Ho snakkar i telefon.
Røysta hennar er vanleg og avbalansert og heilt annleis enn den hysteriske Nadia frå i går kveld.
”Eg vonar det er flytteselskapet du snakkar med”, seier Isa. ”Venen min frå Canada . ... ” Ho får ikkje sagt meir. Nadia fyk på ho. Her er det best å koma seg vekk. Isa flyktar ut av sitt eige hus og kjem seg inn i hovedhuset og låser alle dører. Etter ein halvtime i tenkeboks, kontaktar ho entrepenøren som har laga nytt kjøkken i huset hennar. Han lovar å koma på kvelden for å slå av vatn og elektrisitet i hagehuset. God gamaldags utrøykjing vil nok få forfengelige Nadia ut.
Entrepenøren kjem. Godt at alt er tilknytta hovedhuset! No er den frekke dama utan dusj, utan reint vatn i springen og kan ikkje vaska kle eller gå på do.
Isa spør om han kan gjere det av med katten, som ligg og forblør under ein rosebusk. Katten ligg på sida, blodet er framleis friskt. Han har ingen sjanse. Det er betre å ta frå han pina no straks. Entrepenøren er einig. Han har diverse redskaper i bilen sin og går for å henta det. Avlivningen er unnagjort på kort tid. Katten blir gravd ned.
Så er det berre å venta på russerinnens reaksjoner.
Men det er taust frå hagehuset i fleire dagar. Isa går omkring og lyttar, sjekkar post og held seg ved telefonen. Ho er forsiktig kvar gong ho går ut og sjekkar dører fleire gonger for dagen. Fire dagar etter, kjem Paul og hans to søner. Ho hentar dei på flyplassen. Enno er ikkje hagehuset fritt. Isa irriterar seg over dette, at ho må dela hus med sin ven når ho kunne ha dei buande i eit eige hus.
Men når ting ikkje går som tiltenkt, endrar haldningane seg. Ho tenkjer at Paul kan bli med ho til hagehuset for å sjekka tilstanden og kanskje få den frekke dama ut. Ho kjenner Paul frå kunstakademiet. Han arbeider med design, men malar framleis litt. Paul lever eit vanleg og , ifylgje han sjølv, eit litt kjedeleg liv, i Quebec i Canada. Historien omkring hagehuset, tykkjer han er spanande og han vil gjerne dit med ein gong.
Vel heime, set Isa på kaffi før dei ruslar ned til Nadia. Paul sine søner på sju og ti år er med, klar med nyinnkjøpt filmkamera. Dei førebur seg på ein krimfilm. Isa kakkar på. Ingen opnar. Så er det fram med nyklar og låsa seg inn, kjenna den same uhyggen som sist gong. Men no er det ingen lydar. Paul går inn fyrst. Det luktar innestengt. Ingen i stova, dei kakkar på soverommet, ingen svarar.
Paul går inn i soverommet, gutane tett etter med filmkamera som durar og går.
Nadia ligg i senga si.
Ho er død.

Selfportrait

Don Juan

Don Juan er ikkje vakker.
Eg var over 40 år då eg gjorde denne oppdaginga.
Don Juan kom svingande inn porten med store krav og svær appetitt.
Han fornærma vertsskapet straks. Deretter tok han for seg av husets døtre.
I skjul.
Han var pågåande og lo mykje og av det meste. Døtrene vart smigra.
Dei lagde mat til han, tok han med omkring og viste han godset og barokkhagen.
Og så dei gamle, innhulte trea som ein kunne bli borte i for ei kort stund. Don Juan kvitterte med smiger og underhaldning. Han klødde dei på ryggen, roste arbeidet deira og fylgde til døra om kvelden.
Han såg seg ut den eldste.
Don Juan var varsam og gjekk ikkje for langt. Ikkje før han forsto at ho hang på kroken. Så tok han for seg. Den eldste var fortapt i den uskjønne og dyriske Don Juan, som ho serverte frukost, lunsj og middag. Han gjekk omkring i bar overkropp. Han kunne vinka ho til seg og ho var der på ein augneblink.
Etter kort tid kom ei vending. Ho måtte gje han ekstra gode måltider for at han skulle koma til ho på kvelden.
Han var eine dagen full av kjærteikn og omsut.
Om kvelden låg ho å venta, men han kom ikkje.
Så kunne det vera ein dag han hadde skjelt ho ut , endåtil medan andre høyrde på. Men så kom han luskande i skumringa og ville inn. Som om alt var berre vel. Han sat utanfor døra hennar og terroriserte med banking og snakking; lat opp, lat meg inn .... pus pus ....
Sjarmøren var no meir interressert i systera. Han måtte vidare tykte han.
Den eldste ser det. Ho ser at blikket hans stadig fell på vetlesyster.
No ser ho han slik han er.
Don Juan er borte og slusken står att.
Ho fell saman og ligg som ein sveltekunstnar i senga si og nektar å stå opp.
Foreldra finn det best å senda jenta til onkel for ei tid.
Så er vegar og vindauger åpne.
Ulven luskar glad og lett omkring dotter nummer to. Han fylgjer ho til døra om kvelden. Ho ser han vandra mellom buksbom og roserabattar og vinkar frå tårnrommet.
Fyrst nokre dagar med pusing og kurring før det endrar karakter og Don Juan blir ein løve som jagar løvinnen avstad for å finna mat. Løven knurrar i krokane.
Han er tynn og lang og sint.
Jenta tilber dette monsteret og går på tå omkring. Den lystige jenta blir sur og nervøs utan at nokon forstår kva som skjer.
Kven kan vel tru at dette vinnande vesen av ein Don Juan er den som plukkar fjøra og ribbar yngstejenta for stolthet og glede. Dette prakteksemplaret av ein mann. Han bedårer alle gamle og halvgamle tanter. Han rapporterer til husfrua kvar dag om det som skjer omkring.
Han fortel med anna at dei andre på godset er slemme mot han. Dette tykkjer husfrua er svært leit. Ho har fleire gonger teke det opp på kveldsmøter.
Nokre har ho måtta senda heimatt. Mykje truleg var dei sjalu på ynglingen. Det er splittelse og splid mellom folk på godset. Unge som gamle er nervøse og det blir gjort lite.
Så ein dag kjem eit nytt menneske inn på plassen.
Ho smiler og ler og vinn alle. Don Juan er fortapt.
Ho heiter Carmensita og kastar sine auger på husbonden.
Så er det tid for jakt.

11 years

11 år

Dei to jentene skal bu på stølen åleina. Ei er myrk, langbeint og blyg. Ho teier om tankar og krøkjer nakken for å bli lågare. Ho er flatbrysta og.
Den andre er ljos, meir pågåande og eldre på mange måtar, bortsett frå i fornuft og alder. Ho er nesten eitt år yngre, men utstrålar ein erfaring som ikkje høyrer heima i ein så ung kropp.
Stølen er familieeige. Storebror til den myrke langbeinte jenta, har eit ærend på fjellet. Han køyrer traktor og dei får sitja på. Jentene har med seg suppeposar og gotteri for 2 dagar. Begge er yngst i familien. Det var difor ikkje vanskeleg å få lov. Begge foreldrepar tykkjer det er befriande å vera utan barn ei kort stund. Særleg mødrene tykkjer det er godt å vera åleina . Hadde desse mødrene og fedrene visst kva som kom til å henda på stølsturen, ville dei ha knuga døtrene sine inntil seg og sagt nei, til spørsmålet om lov å fara til fjells. Jentene reisste , og mødrene satte seg på verandaen med bok eller blad og kaffi. Fedrene var opptekne med arbeid. Me kan ikkje klandra desse. Dei har alle gjort eit arbeid med sine yngste barn i 11 år. Mødrene har bore dei fram, fødd dei og oppdratt dei. Fedrene har trøsta dei når dei slo seg på skinnleggen eller vart erta av venninder. Det er sommarsdagen, men regntungt. Traktoren har ei lita skuffe, plass til to jenter, sekker og ein hund. Hunden sit på fanget til den myrke, blyge. Bakkane er bratte og traktoren sig oppover. Turen tek omlag ein time. Vel framkomen, ser dei straks to gravemaskiner som arbeider på naboens hyttetomt. Ein mann i kvar maskin.
Storebror snakkar med dei, og dreg så for å gjera det han skal, antakeleg sjå etter nysleppte kyr, at alt er vel. Storebror er 7 år eldre og skal truleg på fest etterpå. Det er fredag. Hadde han vore eldre, hadde han kanskje sett faren som nærma seg. To jenter åleina og to menn på kvar sin gravemaskin , langt inne på fjellet. Her er ikkje fleire folk. Det kan sjølvsagt koma, men været er dårleg. Folk som hadde tenkt på ein stølstur, vil utsetja på grunn av været. Storebror kunne kanskje forstått, utifrå små men tydelege signaler. Då gravemaskinskarane kakka på døra og spurde om å få laga kaffi, var han enno ikkje reist. Dei to jentene kokte opp vatn til pulverkaffien. Ein av mennene spør om det finns pornoblader i dette huset. Jentene svarar litt forvirra , men lydig nei. Dei trur ikkje det finns ...
Storebror er på veg ut, han helsar farvel. Inni stølshuset er karane ferdig med kaffien. Dei seier dei vil arbeida litt til før dei tek helg. Jentene ryddar , og finn så ut at dei vil gå ein liten tur med hunden. Pan spring føre og så attende for å sjå til folkjet sitt, og spring føre att. Dei vil berre gå ein kort tur langs elva. Begge gler seg til fruktsuppa, som dei tenkjer å laga når dei kjem heimatt. Stølen har propan til matlagning, vedomn, og talgaljos og lykter. Ikkje innlagd vatn. Dei går langs elva oppover og Pan spring føre. Den vesle hunden vel brått å gå på ein tjukk stokk som er som ei bru. Under stokken brusar fossen. Han er fort over og jentene vil lokka han attende. Han forstår kva dei meinar, men han torer ikkje. Kanskje var stokken glatt ? Dei er no på kvar si side av ei frådande elv. Jentene lokkar og lokkar men det nyttar ikkje. Pan viser tydeleg at han ikkje vil.
Greit, då må me fara til han, seier den myrke og blyge, som eig hunden. Dei set seg overskrevs på stokken og akar seg framover. Hundeeigaren fyrst og hi etter. Så er dei over. Det var ikkje vanskeleg. Dei må no freista å finna ei skikkeleg bru for å koma seg heimatt. Den myrke og blyge kjenner området etter mange sommara saman med familien. Ho meinar at det skal vera ei bru lenger oppe. Dei fylgjer elva oppover.
Stien, som går til Fagnastøl, er lenger oppi liane, men fordi dei leitar etter bru, vert buskas og ormagras føretrekkt, for å lettare kunna sjå . Pan spring lukkeleg føre. Jentene går og går. Dei kjenner at svolten koma. Så ser dei brua, men ho er øydelagd og ligg halvt nedi elva som renn stor og brusande heile vegen. Det er tidleg sommar og snjosmelting i fjellet. Om seinsommaren kan ein hoppa på steinar over. Ikkje no.
Dei har gått i omlag ein time og skal måtta gå i fire timar til. Heilt til Fagnastøl. Der er det bru. Over med seg, og så er det langt heim, men heldigvis sti og nedoverbakke! Det er myrkt no, men augene har vent seg til det.
Kva om turen hadde vore på fem minutt som planlagt og ikkje fem timar ? Ville det skjedd noko frykteleg ? Ville dei kanskje blitt drept etter ugjerninga ? Og berre opplevd 11 år, og der var det slutt.
Dei er på stølen omkring midnatt, våte inntil skinnet og trøytte. Gravemaskinene er borte.

blackcurrant and plums

Smørbukk får tvillingsystre

Du skal snart få 2 systre Smørbukk. To på ein gong! Kva tykkjer du om det ? Det er far som spør. Smørbukk tykkjer det er ein dårleg ide. Ein hund vil vera meir anvendeleg. Jau, ein hund kan me kanskje få oss. Men no er no desse to på veg. Antan me vil eller ikkje. Smørbukk tykkjer ikkje om det. Far nemner at me kanskje kan gje dei bort. Me kan leggja dei i ei fin lita korg og setja dei utanfor kongens port. Smørbukk kviknar til.
Ved neste middagsbord, snakkar dei om tvillingane att, om korleis å bli kvitt dei på nokolunde menneskeleg vis. Når kongens tenara høyrer skrikene utanfor porten, kjem dei straks til å åpna for å sjå, seier far. Så vil småjentene bli presentert for kongen, og dei vil bli prinsesser. Akkurat som Moses, hevdar Smørbukk, som er 6 år og har lært litt bibelsoge. Men kva om ingen finn dei utanfor kongens port. Tenk om dei ligg der og svelt i hjel, eller blir tekne av tjuvar, spør far. Smørbukk et og drikk litt, og tenkjer. Far held fram med tankane om at nokon stjel dei, tek dei med seg i bilen sin, og så blir eg og du Smørbukk skuldige i forsvinninga. Kanskje me aldri ser dei att, me får aldri høyra om dei meir, og så får me skulda for at dei er borte, seier far. Me skriv eit brev, seier Smørbukk. Til kongen. Me legg brevet i korga der tvillingane ligg. Når tjuvane les brevet, så står det at kongen skal få barna. Så må tjuvane finna andre barn å stjela.
Middagen er over. Smørbukk har mykje å tenkja på. Han vart fødd for 6 år sidan med eit forundra smil om munnen. Høgt elska, møtte han verda med trillande latter. Men så etter omlag eitt år, kom veslebror. Smørbukk vart alvorleg og sur. Langsom, svært langsomt, kom smilehola attende i andlete hans. No er han atter betenkt. To småjenter skal koma og forstyrra livet hans. Han og far skal nok finna ut av det.
Ved neste middag er far heilt klar på at dei skal skriva eit langt brev til kongen og leggja ved. Og kanskje samstundes gje beskjed på eit eller anna vis, at det er ei gåva til kongen utanfor porten. Men me må ikkje skriva kven gåva er i frå, seier far. For då kan det vera at politiet bankar på og tek oss med til politistasjonen. Du også Smørbukk, me har jo planlagt dette saman. Smørbukk bleiknar. Kva gjere me då far ? Far forsyner seg med poteter og tenkjer. Då, seier far, reiser me til Island. Når politiet kakkar på døra, så hoppar me ut vindauga på den andre sida av huset. Vindauga i det hemmelege rommet er høveleg. Det går rett ut i hagen. Når mor slepper inn politiet, for det må ho, så er me på veg ut. Og så flyktar me til Island. Eg og du Smørbukk! Guten vert ivrig. Så slapp dei unna fengsel. Men, seier far, så må mor og veslebror koma etter. Eg vil ikkje til Island, seier mor. Far og son masar om at ho må koma etter til Island men mor er trassig. Det er for lite skog der, seier ho. Og me kan ikkje fara heimatt, seier far. Om me reiser heimatt, så må me i fengsel. Eg er glad i Island og det kjem du til å bli også, Smørbukk.
Men Island er ikkje glad, seier Smørbukk. Nei, men me har jo kvarandre. Og så kan me snakka med mor og veslebror i telefon.
Smørbukk er ikkje svolten meir.
Neste dag er Smørbukk ikkje glad. Det ser ut som han slit med noko. Far ausar oppi fiskesuppa til seg sjølv og sine to søner. Han spør den eldste kva som er i vegjen. Storebror Smørbukk har problem med å forklara seg. Han er ikkje heilt einig med seg sjølv. Han får fram eit spørsmål, om det ikkje er mogleg å behalda tvillingane likevel.
Far nikkar.
Det er mogleg.

nordic night bath

Kvinners luktesans

Kvinners luktesans

Det luktar framandt på badet ! Ho kjenner att lukta. Det er Rakel!

Kvifor har Rakel vore her ?

På vårt private bad som ligg tett ved soverommet.

Ho nemner det for ektemannen straks ho ser han. ”Veit du at Rakel har vore på vårt bad ? Eg kjenner det på lukta. Det luktar Rakel i heile andre etasje!”

Mannen ser forundra på ho. Antan han latar som, eller så er han overrasska.

Det kan jo vera at det heile er uskuldig. Men kvifor ikkje gå på toalettet like ved utgangsdøra når ein endeleg må gå på andre sine toaletter.

Kvifor gå opp trappa til privaten ?

Ho skal spyrja barna i eit høve, om Rakel har vore innom den dagen.

Ektemannen virkar ikkje som om han tenkjer på dette lenger. Han er truleg ein god skodespelar.

Barna har ikkje sett Rakel på lenge. Ho går roleg til ektemannen og fortel at barna ikkje har sett Rakel på lenge. Mannen tykkjer dette byrjar å ligna ein overdrivelse. Det er innbildning og tøys, seier han. Di venninde Rakel, har ikkje vore her.

Ho byrjar no å tvila på seg sjølv.

Ho kjende lukta.

Kan det vera eit klesplagg som tilhøyrer Rakel, som av ein eller annan grunn har havna på badet ? Ho går og ser etter. Ingen framande klesplagg, og det luktar ikkje Rakel lenger.

Men det gjorde det faktisk før i dag, då ho kom att frå Oslo!

Måndagen etter må ho til Oslo igjen. På møte.

Straks ho kjem heimatt, spring ho opp på badet. Ingen framand lukt.

Heldigvis!

Ho går for å setja på kaffi, og merkar at ”flytande blå” tallerkane står i andre hylla og ikkje i tredje, som dei pleier. Så rart.

Barna veit kvar dei skal stå, og ektemannen er ikkje den som ryddar ut av oppvaskmaskina utan oppmoding. Om ho konsentrerar seg , er det faktisk mogleg å kjenna lukta av Rakel ! Berre svakt, men likevel tydeleg !

Lommer på dress, frakk og bukser blir endevendt.

Ho finn preventiver i hopetal. Greit, tenkjer ho; ”Då er eg viss”.

Innan kort tid, har ho ryngt advokaten sin og laga ein avtale for imorgon.

Leiligheten frå mor, må straks førast over på barna, slik at det ikkje kjem med i delinga mellom ektefellene. Når mannen er borte på dagtid, finn ho diverse papirer på heimekontoret hans. Desse lagar ho kopiar av. Dei kan koma godt med om han vert vanskeleg.

I smug, skiftar ho lås på hytta. Hytta står i hans namn, men det hjelper likevel.

Advokaten har råda henne til dette.

Så går ho til mannen sin og vil skiljast. Ho forlangar å overta huset, bilen og hytta. Attpå, vil ho ha eit stort barnebidrag, månadleg.

Han freistar å protestera og vil gjerne til både familieterapeut og psykolog.

Så viftar ho med papirene ho fann på heimekontoret hans og han gjer seg ganske raskt. Han nemner ikkje eingong leligheten etter hennar avdøde mor.

Han er utkasta.